Pavlos Krinaios, true poetry
2012 Pavlos Krinaios fut l’introducteur Καταρράκτης γιασεμιών
που σπάει στον άνθινο γυαλό
των ηλυσίων και των ψυχών
Εκπληκτική είναι η αναλογία ανάμεσα στη λεκτική γαλαξιακή εικόνα καταρρακτών από άπειρα γιασεμιά του Παύλου Κριναίου και στην εικόνα κοσμικού κύματος-καταρράκτη, φτιαγμένη από την ανθρώπινη φαντασία, σαν να έχουμε το μέσα και το έξω από την ίδια οντότητα του χαϊκού.
Αυτα τα δυο μαζί, δεν ξέρω πώς, μου έφεραν συνειρμικά μια μνήμη από την παιδική μου ηλικία, που σε μια από τις μεγαλύτερες αυλές της Αθήνας, απάγγελλα από μνήμης προς ένα κορίτσι μεγαλύτερό μου ένα από τα ωραιότερα επιγράμματα του Ταγκόρ : “-Είσαι η μεγάλη αδελφή στο κάτω μέρος του λωτού και γω μια μικρότερη στο πάνω του το μέρος, στη λίμνη η δροσοστάλα ψιθυρίζει”.
Το εκπληκτικό του πράγματος οφείλεται στο κοινωνιολογικό κοντέξτ, μέσα στο οποίο έγραφε το 1926, ο εικοσιτετράχρονος Παύλος Κριναίος, φοιτητής στο δεύτερο έτος της Φιλοσοφικής Σχολής, που νιώθει σαν το Ρεμπώ, όπως έλεγε συχνά, που νοικιάζει ένα απλό δωμάτιο κοντά στην οδό Λεωνίδου του Μεταξουργείου, που έχει ήδη επαινεθεί από τον ίδιο τον Παλαμά, αλλά που δεν έχει τη “φαινομενική” άπειρη πρόσβαση στην πληροφορία, καθώς η ζωή τότε ήταν πριν από την έλευση των συγκοινωνιών και της επικοινωνίας. Δεν είχε καν κτιστεί ακόμα ένα από τα σχολεία που έκτισε ο Γεώργιος Παπανδρέου στην οδό Λιοσίων, εκεί όπου ήμουν μαθητής στο δημοτικό σχολείο. Λίγα λοιπόν ερεθίσματα είχε από δημιουργήματα του ανθρώπου σε κάθε σημείο της γης.
Εγώ τυχαία είδα αυτές τις εικόνες για το χαϊκού ψάχνοντας αυτές τις μέρες στο ίντερνετ εν έτει 2011.
