Μπαμπης Μιχαηλιδης Κριναιος, sociologie de la litterature

 MPAMPIS MIXAILIDIS KRINAIOS, diplome de doctorat de l’Ecole Philosophique d’ Athenes (1983)

Μέσα σε ένα πλαίσιο κλειστού πνευματικού κοντέξτ της Ελλάδας, αντίστοιχου με το οιονεί συντεχνιακό κράτος, και επειδή έτσι δε λειτουργεί ο “χρυσός κανόνας” των πνευματικών ανταλλαγών, βγήκαν πολλοί δήθεν “κριτικοί” και είπαν ότι ένα χρόνο πριν από τον Παύλο Κριναίο υπήρξαν δημοσιεύσεις Haiku σε κάποια λαθρόβια περιοδικά, πχ στο Λυκαβηττός, ένα περιοδικό με εμβέλεια όσο η γειτονιά του τότε φοιτητή Σταυρόπουλου.

Ο μεγάλος ROBERT ESCARPIT ζητώντας το πώς να ορίσει ένα κείμενο ως λογοτεχνικό έργο είπε : “Ενα κείμενο στο συρτάρι δεν αποτελεί λογοτεχνικό γεγονός”. Δηλαδή το κείμενο στο συρτάρι δεν εγκατέστησε σχέσεις ανταπόκρισης με τους ευρείς λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής του. Αυτό μπορεί να το πει κανείς για το Σταυρόπουλο και τον Ίσαντρο Αρη, τους οποίους ξετρύπωσαν οι δήθεν λόγιοι, όπως είναι ο Τουμανίδης, ο Παπαλεξανδρόπουλος, ο Γιάννης Μανιάτης, ο οποίος μάλιστα σκέφτηκε να επισημοποιήσει τις ακρισίες του και στο Wikipedia.

Αντίθετα ο Παύλος Κριναίος εισηγήθηκε τα πρώτα ελληνικά haiku στο πιο επίσημο φόρουμ, που ήταν η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΥΡΣΟΥ.

Ετσι, είναι φανερό ότι πράγματι ο Παύλος Κριναίος το 1926 εισήγαγε το haiku στην Ελλάδα, διότι

1. Στη δεκαετία εκείνη βρισκόταν στην πρωτοπορία. Βλ. αναγνώριση του γεγονότος από το Γρηγόριο Ξενόπουλο. Βλ. Αναγνώριση του γεγονότος από τον μεγάλο Κωστή Παλαμά σε άρθρο του στο Βήμα εκείνα τα χρόνια.

2.Διότι σε αντίθεση με άλλους που είχαν γράψει τότε χαϊκού σε λαθρόβια περιοδικά της γειτονιάς (κάτι σαν τα σχολικά περιοδικά, μικρού βεληνεκούς)

ο εικοσιτετράχρονος τότε Παύλος Κριναίος (Μιχαηλίδης) δημοσίευσε δέκα χαϊκού στη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού

3.Διότι παρά τον περιορισμένο ποιητικό χώρο ενός χαϊκού, έκανε να χωρέσει εκεί μέσα μια ολόκληρη ποίηση (pars in toto). Αρκεί υρία να δείτε όσα γράφω στις ιστοσελιδες krinaios.eu, haiku-first.eu

4.Διότι κακώς οι ίδιοι αμέθοδοι κριτικοί ανεβάζουν το Γιώργο Σεφέρη ως τον κύριο εισηγητή των χαϊκού, δεκατέσσερα χρόνια αργότερα από τον Παύλο Κριναίο, καθώς ο Σεφέρης με τον ποιητικό και ατομικοκεντρικό του συμβολισμό μας πάει έξω από τα απαιτούμενα του χαϊκού.

Μπάμπης Μιχαηλίδης (Κριναίος)

12-11-2011

Étiemble

“Pavios Krinaios pourrait être considéré comme l’introducteur en. Grèce du

haiku…”

249-253); Etiemble, “Haiku” (dans Retours du monde, Paris: Gallimard,. 1969,

Παραπέμπω σε μια από τις σελίδες του πολύ Εσιάμπλ, ειδικού στη συγκριτική λογοτεχνία και όχι μόνο, για να αντιληφθεί ο επισκέπτης της ιστοσελίδας μου για ποιο μέγεθος κριτικού μιλάμε.

etieble 

René Ernest Joseph Eugène Étiemble, born 26 January 1909, Mayenne , died 7 January 2002, Vigny) was an essayist, scholar, novelist, and promoter of Middle Eastern and Asian cultures. Known commonly by his family name alone, Etiemble held the coveted Chair of Comparative Literature, in 1955, at the Institute of General and Comparative Literature in the pre-1968 Sorbonne University and continued in his post as a tenured Professor (and after retirement in September 1978 as an Honorary Professor) at the Sorbonne-Nouvelle University from 1956 to 1978. His doctoral dissertation on the Myth of Rimbaud and his influences world-wide won him fame in 1952. However, Étiemble’s derisive tone and and some ill-founded conjectures about Rimbaud’s later life undermine the book’s credibility today.[1] During WWII, he taught at the University of Chicago and was attached to the Office of War Information in New York in 1943. After the War, he taught French literature at the University of Alexandria, from 1944 to 1948, and thereafter at the University of Montpéllier, France. [2] He was the author of some sixty works (and edited the celebrated UNESCO Oriental Series for Gallimard publishers) Among his more popular works: Connaissez-vous la Chine? (Do you know China?), Gallimard 1964, and Quarante ans de mon maoïsme (1934-1974) (Forty years of my Maoism) Gallimard 1976 [1].

He enjoyed a formidable reputation as a literary critic and daring polemicist, recognition for which came late in the guise of an official prize from the French Academy. He had also published three novels, one of which Blason d’un corps. [Paris: Editions Gallimard, 1961] is still remembered and read avidly. He is also remembered for his translations of Lawrence of Arabia’s works into French. In his youth, a militant communist and anti-fascist, he became interested in the Chinese communist movement. Together with the Chinese poet

Dai Wangshu 戴望舒 (1905-1950) he produced a number of translations of the works of left-wing Chinese writers and published these in a special issue of Commune (February 1934), organ of the French anti-fascist writers’ and artists’ association (Association des Écrivains et Artistes Révolutionnaires).[3]

In his later years, he was a vehement defender of human rights and his book detailing and denouncing the increasing anglicization of the French language, Parlez-vous franglais? (Do you speak Franglais?), Gallimard, (1964, 1991), attracted a wide readership.

In 1988, he was awarded the

Balzan Prize for comparative literature.[

Zoe Savina

Mitglied der Federation of International Poetry Associations (assoziiertes Mitglied der UNESCO) Mitglied der Haiku International Association Tokyò Mitglied der Humboldt-Gesellschaft für Wissenschaft,

Kunst und Bildung e.V. Mitglied der Gesellschaft für zeitgenössische Lyrik e.V. Leipzig Σελίδα 46 Impressum Mario Fitterer Chaïkou: ”ta filla sto dentro ksana“ – Pagkosmia Anthologia Haiku: ”Die Blätter wieder an den Bäumen“ – Weltanthologie Herausgegeben von Zoe Savina, mit einem Vorwort der Herausgeberin und einer Einführung von Sono Uchida. Athen 2002. Zwei Dinge haben Japan und Griechenland gemeinsam: beide dehnen sich mittels des Worts über die ganze Erde aus. 120 000 Wörter griechischen Ursprungs, von Homer, Heraklit, Platonusw., haben die Glossare der ganzen Welt bereichert. Das japanische Haiku hat die Welt von Russland bis Australien, von Indien bis Mexiko und Griechenland erobert. Diese Feststellung stand, sagt

Zoe Savina

im Vorwort ihrer Weltanthologie, am Anfang ihrer

Beschäftigung mit Haiku. In mehrjähriger Arbeit hat sie je zehn Haiku von 186 Autoren aus fünfzig Ländern zu einer eindrucksvollen Welt-Haiku-Anthologie gesammelt und Erläuterungen zum ”Haiku“ von Sono Uchida aus dem Jahr 1988 beigefügt. Sowohl dem traditionell ausgerichteten Haiku wie auch den modernen oder zeitgenössischen Haiku, die in ”freier Wahl des Gegenstandes“ geschrieben sind, wird Raum gegeben. Zoe Savina gibt einen kurzen Blick auf das griechische Haiku und seine besondere Eigenart:

In Griechenl

and seien die ersten Haiku vermutlich 1926 veröffentlicht worden und zwar vom Zyprioten Paul Krinaios-Mihailidis.

Es folgten 1938 ”Vierzehn Haiku“ von D. I. Antoniou und 1940 die ”Sechzehn Haikus“ aus dem ”Übungsbuch“ von Giorgos Sepheris (Anm.: D. I. Anto

niou und Giorgos Sepheris waren befreundet)